Jak system działa w Polsce?

Zgodnie z polską Konstytucją każdy z nas ma zagwarantowane prawo do ochrony zdrowia. Obywatelom, niezależnie od ich sytuacji materialnej, władze publiczne zapewniają równy dostęp do świadczeń opieki zdrowotnej finansowanej ze środków publicznych. Głównym źródłem finansowania systemu jest ubezpieczenie zdrowotne w Narodowym Funduszu Zdrowia (NFZ). Obywatele obciążeni są obowiązkową składką ubezpieczeniową stanowiącą 9% dochodów osobistych (7,75% odliczane jest od podatku dochodowego, zaś 1,25% pokrywa ubezpieczony), która trafia do NFZ.

NFZ jest jedynym, publicznym płatnikiem w polskim systemie ochrony zdrowia, który – mówiąc najprościej – płaci szpitalom, przychodniom i lekarzom za opiekę nad pacjentami. Zakres opieki określany jest przez tzw. koszyk świadczeń gwarantowanych.

Kolejki do procedur

Mimo regularnych wpływów, system jest niewydolny i niedofinansowany. Co to oznacza dla pacjentów? W ramach powszechnego obowiązkowego ubezpieczenia zdrowotnego, mamy gwarancję pełnego dostępu do opieki medycznej. W praktyce, na niektóre zabiegi musimy czekać miesiącami, a standardy wykonywania niektórych procedur nie należą do najnowocześniejszych. Rozwinęła się tzw. „szara strefa”, wielu niezadowolonych pacjentów płaci też za ochronę zdrowia podwójnie – przekazując składkę do NFZ i korzystając z usług prywatnych. Dodatkowe ubezpieczenia zdrowotne są w tej chwili najlepszą metodą na poprawę sytuacji. Dopływ dodatkowych, pochodzących ze składek pieniędzy dawałby szpitalom szansę na wykonywanie większej liczby zabiegów, niż pozwalają na to obecne środki z NFZ.